چرا رژیم غذایی را می‌شکنیم؟
تاریخ انتشار: ۲ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۵۷۴۳۷۴
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ساینس دیلی، اینکه چرا تا این اندازه مجذوب غذا‌های ناسالم می‌شویم، همواره یک معمای حل‌ناشدنی بوده است.
البته، این را می‌دانیم که عصب واگ اطلاعات حسی داخلی درباره ارزش غذایی یک ماده خوراکی را از دستگاه گوارش به مغز می‌فرستد. اما مبنای ملکولی واکنش مغز را آنگونه که باید نمی‌شناسیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این در حالی است که مطالعه انجام‌شده از سوی محققان «مرکز حواس شیمیایی مونل» (Monell)، با موشکافی در سیم‌کشی عصبی داخلی، علاوه بر مسیرهای مستقل میل به شیرینی و چربی، تبعات این ناپرهیزی را هم نشان می‌دهد.
در واقع، ترکیب این مسیرهای مستقل عصبی، ما را به سمت پرخوری می‌برد.
آنگونه که از پژوهش‌ها برمی‌آید، سلول‌های عصبی روده بیش از سلول‌های چشایی دهان در ترغیب ما به خوردن شیرینی و غذای چرب دخیل هستند. چربی‌ها و قندها مسیرهای مجزای روده‌ای-مغزی را برای تحریک ما انتخاب می‌کنند و این می‌تواند توضیحی باشد برای اینکه چرا نان دونات تا این حد هوس‌انگیز است.
با این اوصاف، میل ناخودآگاه درونی برای مصرف غذایی سرشار از چربی و شکر عزم ما برای رعایت یک رژیم سالم را می‌شکند.
پژوهشگران مرکز مونل از فناوری پیشرفته برای دستکاری مستقیم نورون‌های چربی یا قند در سیستم عصبی واگ استفاده کردند و نشان دادند که در موش‌های آزمایشگاهی هر دو نوع نورون باعث ترشح دوپامین در مرکز پاداش مغز می‌شود. همچنین، آنها دو مسیر اختصاصی عصب واگ را کشف کردند که یکی برای چربی و دیگری برای قند است.
این مدار‌ها که از روده منشاء می‌گیرند، اطلاعاتی را در مورد آنچه که خورده‌ایم به مغز منتقل و زمینه را برای آنچه ما به آن «هوس کردن» می‌گوییم، فراهم می‌کنند.
عصب واگ قند و چربی را با نورون‌های متفاوتی حس و مدار‌های پاداش موازی، اما متمایزی را برای کنترل مواد مغذی خاص درگیر می‌کند.
اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود چراکه تحریک همزمان مدار‌های چربی و قند به هم‌افزایی خارق‌العاده‌ای منجر می‌شود و مثل وارد کردن شوک به مرکز پاداش مغز است.
حتی اگر کل کالری مصرفی ثابت بماند، ترکیب چربی‌ها و قندها منجر به ترشح دوپامین بیشتر و در نهایت پرخوری در موش‌ها می‌شود.
نتیجه حاصل از این پژوهش به ما فهماند که چرا رژیم گرفتن تا این اندازه چالش‌برانگیز است. در واقع، به‌رغم تلاش آگاهانه برای رعایت رژیم سالم، مغز انسان به گونه‌ای ظریف، طوری برنامه‌ریزی شده که دنبال ترکیبات غذایی چرب و شیرین باشد.
ارتباط میان مغز و دستگاه گوارش زیر سطح هوشیاری اتفاق می‌افتد و ما بی‌آنکه بفهمیم در دام هوس غذایی می‌افتیم.
انتظار می‌رود که چنین تحقیقاتی به ارتقای راهبرد‌ها و درمان‌های ضدچاقی منجر شود.
انتهای پیام/
مریم خرماییمنبع: آنا
کلیدواژه: رژیم غذایی قند چربی مغز انسان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۵۷۴۳۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چند واقعیت علمی که زیر پوست ما جریان دارند
خارش پوست یکی از علائمی است که ممکن است در بسیاری از بیماری‌های مختلف بروز کند.
به گزارش ایسنا، خارش یکی از علائم شایع عارضه‌های پوستی است.
در این مطلب به نقل از بی بی سی، به چند واقعیت علمی که زیر پوست ما جریان دارد، می‌پردازیم:
۱. برآورد تقریبی نشان می‌دهد که ما حدود ۹۷ بار در روز خودمان را می‌خارانیم.
۲. احساس خارش بر اثر تماس با حشرات و گیاهان به دلیل سمومی است که بر پوست ما به‌جا می‌گذارند. مواد سمی باعث آزاد شدن هیستامین‌ها در بدن می‌شوند که نوعی واکنش ایمنی بدن است. در این واکنش بافت‌های عصبی پیام‌های احساس خارش را به مغز ما می‌فرستند.
۳. احساس خارش، شبکه عصبی ویژه خود را دارد. تاکنون تصور می‌شد احساس خارش و درد، مسیرهای دریافت یکسانی دارند اما در سال ۱۹۹۷ مشخص شد احساس خارش، بافت‌های عصبی ویژه خود را دارد.
۴. پیام‌های خارش بسیار به کندی منتقل می‌شوند. بافت‌های عصبی سرعت‌های گوناگونی دارند. پیام‌های لمس با سرعتی حدود ۳۰۰ کیلومتر در ثانیه انتقال پیدا می‌کنند. «درد ناگهانی» (برای مثال وقتی به‌طور اتفاقی دست روی شعله گاز قرار می‌گیرد) با سرعتی حدود ۱۳۰ کیلومتر در ساعت منتقل می‌شود. احساس خارش با سرعتی حدود سه کیلومتر در ساعت انتقال پیدا می‌کند که کمی آهسته‌تر از سرعت راه رفتن انسان است.
۵. احساس خارش مانند خمیازه کشیدن مسری است. دانشمندان با نمایش فیلم موش‌هایی که خود را می‌خارانند به گروه دیگری از موش‌ها به این موضوع پی‌بردند. پس از نمایش فیلم، موش‌های تماشاگر هم شروع به خاراندن خود کردند.
۶. احساس مسری خارش بخش کوچکی از مغز به نام هسته سوپراکیاسماتیک (بخش قدامی هیپوتالاموس) را فعال می‌کند. عصب‌شناسان هنوز به طور دقیق عملکرد این بخش از مغز را در چگونگی مشاهده و تکرار عمل خاراندن درنیافته‌اند.
۷. خاراندن بهترین راه برای خلاص شدن از مهاجمان خارش‌آور است. خاراندن، به دور کردن حشرات موذی یا دفع اثر گیاهان سمی کمک می‌کند. همچنین باعث گشادی رگ‌های خونی و در نتیجه جریان بیشتر گلبول‌های سفید و پلاسمای خون برای از بین بردن اثرات سمی می‌شود. به همین دلیل است که با خاراندن، پوست سرخ و لکه‌لکه می‌شود.
۸. خاراندن احساس خوشایندی است چون باعث ترشح سروتونین در مغز می‌شود.
۹. خوشایندترین نقطه برای خاراندن در بدن مچ پاست. پژوهش‌ها این موضوع را نشان داده است.
۱۰. هرچه بیشتر خود را بخارانید احساس خارش بیشتر می‌شود. خاراندن پوست باعث آزاد شدن هیستامین بیشتر می‌شود و پیام‌های خارش بیشتری به مغز فرستاده می‌شود. اگر این کار را ادامه دهید باعث آسیب دیدن پوست و ایجاد زخم و عفونت می‌شوید.
۱۱. در بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس (صدفک) یا اگزما (درماتیت) چرخه خارش آزاردهنده می‌شود. در چنین مواردی آنتی‌هیستامین تجویز می‌شود تا اثرات هیستامین را خنثی کند و احساس خارش را کاهش دهد.
۱۲. پژوهش نشان داده است که خارش مداوم و مزمن به اندازه درد مزمن ناتوان‌کننده است. خارش مزمن از اثرات جانبی بیماری‌های گوناگونی مانند بیماری‌های کبدی و لنفوم است.
انتهای پیام
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»